خود ایمنی چیست ؟
این سوال نسبتا سخت را اکثر بیماران از خود و ما پزشکان میپرسند ولی به زبان ساده می توان گفت در بدن ما یک سیستم ایمنی وجود دارد که متشکل از گلبول های سفید و آنتی بادی( پادتن) ها است که وظیفه آنها از بین بردن میکروب ها و عوامل تهدید کننده ی بدن است. برای مثال هنگام عفونت ، این سیستم کمک به از بین بردن عفونت می کند. این سیستم ایمنی به دلایل ناشناخته به صورت اشتباهی فعال یا تحریک می شود و اعضای بدن را اشتباها به عنوان تهدید کننده می شناسند مثلا مفاصل یا بافت چشم ، قلب ، پوست و … را به عنوان یک عامل تهدید کننده می شناخته و سعی در از بین بردن این اعضا می کند و این اعضا دچار درد و التهاب می شود. به این اتفاق *خودایمنی* می‌گویند که
علت خود ایمنی
عوامل مختلفی در ایجاد آن نقش دارند مانند ژنتیک ، برخی میکروب ها یا حتی نور آفتاب می توانند تا حدودی باعث شکل گیری آن شوند. خودایمنی فقط به بیماری های روماتیسمی محدود نیست و می توان دربیماریهای زیادی مانند کم کاری یا پر کاری تیرویید ، ام اس ، حساسیت پوست، مشکلات عروقی و …عامل اصلی بیماری باشد. همچنین هورمون ها به خصوص هورمونهای زنانه می تواند در مواردی موجب این خودایمنی شود مانند بیماری لوپوس عامل تحریک سیستم ایمنی باشد.
باکتری ها میتوانند باعث شناسایی اشتباه بافت ها به عنوان عامل خطر شوند مانند تب روماتیسمی در کودکان که بدن برای مبارزه با آن ممکن است مفاصل بدن یا حتی بافت قلبی را مورد حمله قرار دهد. این ها تفسیر ساده ای از سیستم ایمنی و خودایمنی بودند.
این مشکل در بیماری های روماتیسمی عمدتا باعث تخریب مفاصل می شود و علائمی مانند کمردرد و مچ درد یا حتی مفاصل کوچکتر دارد .
دارو
اگر این مشکل زود تشخیص داده شود ، دارو می تواند این سیستم ایمنی تحریک شده را بهتر کنترل کند و می تواند گلبول های سفید را مهار کند ولی اگر دیر تشخیص داده شود این بیماری باعث تخریب اعضای بدن می شود.
مدت ها قبل دارو ها تمام سیستم ایمنی بدن را ضعیف می کرد و عارضه های زیادی داشت.ولی هم اکنون با پیشرفت علم پزشکی و داروسازی این دارو می تواند فقط سیستم تحریک شده را سرکوب کند و به کنترل بیماری کمک کند.
